Problemy Euroregionu Karpaty.

Euroregion – forma współpracy transgranicznej pomiędzy regionami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw kandydujących oraz regionami ich sąsiadów. W tworzeniu euroregionu uczestniczą przedstawiciele lokalnych i regionalnych władz samorządowych, a niekiedy także inni posłowie społeczni i ekonomiczni regionów przygranicznych.

Historia
Euroregion Karpacki powstał 14 lutego 1993 roku, kiedy to ministrowie spraw zagranicznych Polski, Ukrainy i Węgier oraz przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych Słowacji, podpisali w Debreczynie na Węgrzech porozumienie o stworzeniu Euroregionu Karpaty Wschodnie. Następnie w 1997 roku do stowarzyszenia dołączyła Rumunia.
W lipcu 2000 roku zarejestrowano Stowarzyszenie Na Rzecz Euroregionu Karpackiego „Euro-Karpaty”, a rok później odbyła się inauguracja Euroregionalnego Systemu Współpracy. Pierwszą wspólną konferencję poświęcono budowie społeczeństwa informacyjnego w Euroregionie.



Położenie
Euroregion „Karpacki” obejmuje po stronie polskiej 180 gmin z dwóch województw małopolskiego i podkarpackiego o łącznej powierzchni 18 686 km2 zamieszkałej przez 2 376 tys. osób.
Po stronie ukraińskiej w skład Euroregionu wchodzą 4 obwody: lwowski, zakarpacki, iwanofrankowski i czerniowiecki. Ukraińska część Euroregionu ma 56 600 km2 powierzchni i liczy 6 430 tys. mieszkańców.
Po stronie słowackiej do Euroregionu należą dwa kraje: koszycki i preszowski. Ich obszar ma 10 459 km2 powierzchni, a liczba ludności wynosi 1 111 tys. osób.
Po stronie węgierskiej w skład Euroregionu wchodzi 5 okręgów położonych w północno- wschodniej części kraju Borsod-Abaúj-Zemplén, Hajdú-Bihar, Heves, Jasz-Nagykun-Szolnok, Szabolcs-Szatmár-Bereg. Obszar ten ma 28 639 km2 i jest zamieszkały przez 2 609 tys. osób.
Po stronie rumuńskiej w skład Euroregionu wchodzi 5 okręgów: Bihor, Sălaj. Satu Mare, Maramureş, Botoşani. Rumuńska część Euroregionu ma 27 104 km2 powierzchni i liczy 2 274 tys. mieszkańców.

Charakterystyka polskiej części Euroregionu Karpaty
Granice polskiej części Euroregionu Karpackiego wytyczają granice dawnych województw: krośnieńskiego, przemyskiego, rzeszowskiego i tarnowskiego, położonych na południowym wschodzie Polski.
Tereny wchodzące w skład polskiej części EK geograficznie należą do trzech krain: Kotliny Sandomierskiej, Zewnętrznych Karpat Zachodnich (Beskid Niski oraz Pogórza: Ciężkowickie, Strzyżowskie, Dynowskie, Przemyskie) i Zewnętrznych Karpat Wschodnich (Góry Sanocko-Turczańskie i Bieszczady). Krajobraz tego obszaru jest zróżnicowany. Część północna ma charakter nizinny, część środkowa to pas pogórzy, a południe zajmują góry Beskidu Niskiego i Bieszczadów
Prawie cały opisywany obszar leży w dorzeczu Wisły a tylko niewielka jego część (okolice Ustrzyk Dolnych) w dorzeczu Dniestru. Najważniejsze rzeki regionu to: Wisła, Dunajec, Biała, Ropa, Wisłoka, Wisłok i San.
Na wielu rzekach powstały sztuczne zbiorniki wodne, z których największy – Jezioro Solińskie zajmuje powierzchnię 21 km2.

Przyroda
Polska południowo-wschodnia jest szeroko znana jako region o unikalnych walorach przyrodniczych. Czyste, na przeważającym obszarze, środowisko naturalne, bogactwo świata roślin i zwierząt, w tym wielu gatunków rzadkich i zagrożonych, a także duża ilość naturalnych ekosystemów sprawiają, że jest to jeden z najbardziej wartościowych przyrodniczo rejonów Europy.
Najcenniejsze przyrodniczo obszary zostały objęte ochroną prawną. Są tu 2 parki narodowe (planowane jest utworzenie trzeciego), prawie 70 rezerwatów przyrody, 11 parków krajobrazowych, 21 obszarów chronionego krajobrazu i ponad 1200 pomników przyrody. Łącznie obszary chronione zajmują przeszło 50% powierzchni polskiej części Euroregionu Karpackiego.
Obecność dużych, zwartych kompleksów leśnych sprawia, że znalazło tu swe ostoje wiele rzadkich gatunków zwierząt. Rozległe karpackie puszcze to miejsce przebywania dużych ssaków takich jak żubr (Bison bonasus), niedźwiedź brunatny (Ursus arctos) czy jeleń karpacki (Cervus elaphus montanus) oraz rzadkich drapieżników m.in. wilka (Canis lupus), rysia (Felis lynx), żbika (Felis silvestris), a z ptaków: orła przedniego (Aquila chrysaetos), orlika krzykliwego(Aquila pomarina), gadożera (Circaetus gallicus), czy puchacza (Bubo bubo).
Na dużą uwagę zasługuje szata roślinna regionu. Położenie polskiej części Euroregionu Karpackiego w obrębie różnych jednostek fizjograficznych wpływa na bogactwo świata roślin. Można tu spotkać zarówno gatunki typowo nizinne jak i górskie. Tędy też przebiega granica pomiędzy Karpatami Zachodnimi i Wschodnimi stąd obecność we florze gatunków wschodnio i zachodniokarpackich.
Na szczególna uwagę zasługują Bieszczady z charakterystycznym piętrem naturalnych łąk wysokogórskich – połonin. Cecha szczególną Bieszczadów jest to, że brak tu zupełnie piętra regla górnego oraz subalpejskiego piętra kosodrzewiny. W górach tych regiel dolny od razu przechodzi – na wysokości ok. 1100 m n.p.m.- w alpejskie piętro połonin.

Turystyka
Polska część Euroregionu Karpackiego jest szeroko znana jako region o dużych walorach turystycznych. Czyste i w niewielkim stopniu przeobrażone środowisko naturalne, piękne krajobrazy, bogactwo pamiątek przeszłości od lat przyciągają turystów z kraju i z zagranicy
Góry Bieszczadów, Beskidu Niskiego oraz Pogórza stwarzają doskonałe warunki do uprawiania turystyki pieszej i narciarskiej. Wody regionu (szczególnie sztuczne zbiorniki wodne) przyciągają amatorów wypoczynku, miłośników sportów wodnych (żeglarstwo, kajakarstwo) oraz wędkarzy. Na kuracjuszy czekają uzdrowiska w Iwoniczu, Rymanowie i Horyńcu. Od kilku lat dużą popularnością cieszy się turystyka konna i rowerowa.

Na turystów czeka tu szereg cennych zabytków. Warto zobaczyć:
unikalnych w skali europejskiej należą forty twierdzy Przemyśl, Skansen Przemysłu Naftowego w Bóbrce k. Krosna, oraz zabytkowa kopalnia soli w Bochni. zespoły staromiejskie Biecza, Jarosławia, Krosna, Przemyśla, Rzeszowa i Tarnowa, zabytki architektury obronnej i rezydencjalnej, a wśród nich zespół zamkowy w Łańcucie, budowle sakralne (kościoły i klasztory rzymskokatolickie, cerkwie unickie i prawosławne, kilka zachowanych żydowskich synagog). Na szczególną uwagę zasługują obiekty drewniane – kościółki i cerkiewki, a wśród nich obiekty pochodzące z XV-XVI w. zabytki kultury ludowej zgromadzone w skansenach w Sanoku, Kolbuszowej, Zyndranowej oraz Markowej i Przeworsku


Jestem administratorem :)

Advertisement

No comments.

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.